Μια ξεχωριστή εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου στις 2 το μεσημέρι στο Γενικό Νοσοκομείο Παπαγεωργίου σε συνεργασία με τον Σύλλογο Εθελοντών «Η Αντηρίδα».
Ο καλλιτέχνης Φώτης Καραγεωργίου θα τοποθετήσει την εικαστική εγκατάσταση «BEUYS» στους κήπους του Νοσοκομείου. Το έργο συνίσταται στη φύτευση μέσα στη γη 20 πολεμικών κρανών, τα οποία περιέχουν ήδη φυτεμένες μικρές ελιές. Πρόκειται για μια εικαστική εγκατάσταση που παραπέμπει στον Γιόζεφ Μπόις (Josef Beuys) και τα έργα κοινωνικής γλυπτικής του. «Δράσεις», «εγκαταστάσεις» και «περιβάλλοντα» σε δημόσιους και κοινόχρηστους χώρους που παρακινούσουν το κοινό να αναρωτηθεί και να προβληματιστεί.
Τη φύτευση των δέντρων θα πραγματοποιήσουν η Πρόεδρος της Αντηρίδας, κυρία Ζωή Ψαρρά – Παπαγεωργίου, μέλη της διοίκησης του Νοσοκομείου καθώς και εργαζόμενοι και εθελοντές.
Το έργο αποτελεί δωρεά του καλλιτέχνη προς το Γενικό Νοσοκομείο Παπαγεωργίου.
BEUYS
«Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν... ο άνθρωπος αντέχει.»
Νίκος Καζαντζάκης
Τι είναι η Ελλάδα αν όχι μια υπεραιωνόβια ελιά, ένα γέρικο, υπομονετικό, ξεχασμένο δέντρο σε έναν όμορφο κάμπο όπου όλα ανθίζουν ξανά και ξανά κι ας καίγονται μεθοδικά κάθε καλοκαίρι, κι ας αλλάζουν χέρια, ας πωλούνται στο όνομα αξιών που δε μας αφορούν, ας μας γίνονται βάσανο και πόνος...
Ειρηνική, ιερή, ταπεινή και σοφή η ελιά είναι το σύμβολο της ζωής, το δέντρο της θεάς και ο καρπός της θρέφει τον άνθρωπο και του δίνει τα εφόδια να συνεχίσει τον αγώνα του. Η αρχαία Ελλάδα είχε το στεφάνι της ελιάς ως βραβείο για τους ολυμπιονίκες, με λάδι γίνονταν οι σπονδές στους βωμούς, με κλάδους ελιάς ήταν στεφανωμένο το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία. Πάντα παρούσα, γύρω μας όπου κι αν στραφεί το βλέμμα, η ελιά είναι το Δέντρο του πολιτισμού μας.
Η ελιά βγαίνει μέσα από ένα κράνος. Μεγαλώνει μέσα σε ένα σύμβολο πολέμου, σύμβολο της ιστορίας που θα θέλαμε να ξεχάσουμε, της ιστορίας που επαναλαμβάνεται. Η ελιά δε θέλει σύγκρουση, δε γνωρίζει από βία και εκμετάλλευση, δε μιλάει τη γλώσσα των συμφερόντων και του χρήματος – κι όμως είναι εκεί, περιχαρακωμένη από σίδερο.
Η σύζευξη των δύο στοιχείων, του φυσικού δέντρου και του τεχνητού κράνους μας κάνει να σκεφτούμε την αναλογία: σήμερα βιώνουμε τη δυσκολία της ελιάς. Ο άνθρωπος μοιάζει με δέντρο, είναι σαν την ελιά που αγωνίζεται να βγάλει της ρίζες της, να διεκδικήσει το φως που της ανήκει δικαιωματικά, παλεύει να σταθεί και να βρεί έδαφος για να ζήσει.
Άραγε η δύναμη της ελιάς θα καταφέρει να κάνει κομμάτια το κράνος; Ο άνθρωπος θα αποδιώξει το «άκαμπτο υλικό» που τον πλαισιώνει;
Στη σύγχρονη Ελλάδα οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε την ιστορική διάσταση του δέντρου της ελιάς, το οποίο ταυτίστηκε με τις ιδέες και τα ιδανικά που θέλουν να μας απαξιώσουν. Οφείλουμε να μην επιτρέψουμε στα «κράνη» να μας εξουσιάσουν. Ας κοιτάξουμε για λίγο τη φύση, αυτή τα γνωρίζει όλα και ξέρει να προσαρμόζεται στα πάντα. Ίσως τότε εναρμονιστούμε με τη δική μας εσώτερη μας φύση, τη σοφή και αληθινή ανθρώπινή μας υπόσταση. Εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις, όλες οι επαναστάσεις και όλη η ελευθερία.
Καρολίνα Αλειφεροπούλου
